که روزانه حداقل پنج هزار نفر در سراسر جهان در اثر بیماری ها و حوادث ناشی از کار جان خود را از دست می دهند و متاسفانه این روندی رو به افزایش است. بنا بر همین برآوردها تقریباً 270 میلیون حادثه غیرمرگبار شغلی هرکدام سالانه منجر به از دست رفتن بیش از سه روز کاری می شود و 160 میلیون نفر دچار بیماری های شغلی می شوند. این در حالی است که گفته می شود سالانه پانصد هزار نفر بر اثر جنگ و درگیری های مسلحانه کشته می شوند. متاسفانه ایمنی شغلی و بهداشت کار در بسیاری از کشورهای در حال توسعه چیزی است در حد یک فانتزی. حتی در برخی کارخانجات و مجتمع های صنعتی که هم از لحاظ ارائه آموزش های ایمنی به پرسنل و هم از لحاظ بگیر و ببندهای کنترلی و رعایت اصول ایمنی سرمایه های کلانی صرف شده است کارگرانی را می بینید که به هر شکلی تمایل دارند از رعایت اصول ایمنی فرار کنند. وقتی بازرس HSE سر می رسد همه کلاه ایمنی به سر دارند، از ماسک و عینک استفاده می کنند و هزار جور تظاهر به رعایت ایمنی دارند و به محض دور شدن عوامل بازرسی همه وسائل ایمنی به اجسامی بی مصرف تبدیل می شوند.
من این میل به فرار از ایمنی را هرگز درک نکردم. شاید مشکل از مدیران ارشد و میانی سازمان ها باشد که اگر به ناخودآگاهشان رجوع کنی می بینی که هنوز ایمنی برایشان درونی نشده است و آن را از جمله مسائل حاشیه ای کار می بینند که بدون به همراه داشتن ارزش افزوده قابل توجه هزینه های گزافی را به سازمان تحمیل می کند. شاید این کم ارزشی و پرهزینه بودن ایمنی در نظر مدیران و صاحبان صنایع ناشی از عدم آگاهی و درک ملموس آنها از ارزش افزوده حاصل از فعالیت منابع انسانی سلامت و در مقابل هزینه های گزاف از کار افتادگی باشد. این عدم وجود درک ملموس از قضیه معمولاً منجر به این می شود که حمایت قاطع مدیریت از دستورکارها و مقررات ایمنی در سطح سازمان احساس نشود و چه بسا در موقعیت های بسیار کلیدی ایمنی مورد بی توجهی مدیریت قرار گیرد، در نتیجه وزن واحد ایمنی و مقرراتش به شدت کاهش می یابد و برای فرار از دستورکارها منافذ خطرناکی به وجود می آید.
اما همچنان متعجبم که چرا کارگرانی که از جمله مهمترین ذینفعان مقررات ایمنی سازمان هستند ارزش ایمنی و تاثیر آن بر سلامت خود را انکار می کنند و حتی در برخی موارد دلیل تراشی های خنده داری می کنند که اصول ایمنی برای شرایط کاری آنها تعریف نشده و رعایت شرایط ایمن بیشتر برایشان مخاطره به همراه خواهد داشت تا منفعت.
عوامل موثر در بروز حوادث شغلی عبارتند از سابقه اجتماعی، عوامل محیطی، صفات شخصی (سرسختی، عصبانیت، عجله و بی باکی)، شرایط ناایمن، عمل ناایمن، اشتباه فردی، ضعف مدیریت، میزان تحصیلات و استفاده نکردن یا استفاده نامناسب از وسایل حفاظت فردی و خط مشی مدیریت. و معتقدم که عمل نا ایمن، استفاده نامناسب از وسایل حفاظت فردی و برخی صفات شخصی در حوزه رفتاری کارگران شدیداً موثر است. کارگری که به درستی نمی داند که چگونه از کمربند ایمنی استفاده کند طبیعتاً آن را ابزاری مزاحم تشخیص می دهد. کارگری که می خواهد نا ایمن کار کند ابزاری مثل کمربند یا کلاه برایش دست و پاگیر می شوند و از همه مهمتر غرور کاذبی که بعضاً در کارگران ماهر می بینی که استفاده از ابزار حفاظت فردی را به نوعی سوسول بازی و کسر شأن خود می یابند و برای آنکه بتوانند بین همکاران سر خود را بالا بگیرند ابزار حفاظت فردی را تحریم می کنند.
این جوشکار ماهر می پندارد که هرگز سرش گیج نخواهد رفت یا به هیچ عنوان تعادل خود را از دست نخواهد داد.
این آقای نصاب ماهر سازه های فلزی هم تصور می کند که همواره از این عملیات آکروباتیک سربلند باز خواهد گشت.
کارگری که روزی 8-7 ساعت در هوای گرم کشنده کار می کند، تا درجه ای گرما زده و دهیدراته شده است، عضلاتش خسته است و اعصابش فرسوده. به قول دوستی می گفت:«چطور تو خونه ممکنه فنجون از دستت بیفته همونجور هم تو ارتفاع کابل از دستت ول میشه!»
انگار اصلاْ فکر نمی کنند که اگر دچار سانحه ای جدی شوند در بهترین حالت می میرند و خانواده شان بی سرپرست می شود و در بدترین حالت معلول و از کارافتاده خواهند شد و هزینه هایی سرسام آور به خانواده ای که نان آورش را هم به نوعی از دست داده است تحمیل می شود.
به همین سادگی ممکن است بمیری!منبع : http://civil85tmat.blogfa.com
